Afstand houden van je cliënt of net dichterbij komen?

Afstand houden van je cliënt of net dichterbij komen?

Wat met een cliënt die je een knuffel vraagt? Met iemand die je hartstochtelijk hebt zien wenen? Of die zich hopeloos verloren voelt? Wat met een cliënt voor wie je ongelofelijk veel sympathie, bewondering, respect hebt?

Het is een universeel thema onder therapeuten: mag, wil of kan je dichterbij komen bij cliënten?

 

Over de afstand/nabijheid tot de cliënt wordt in elke opleiding veel verteld. Ook bij modellen als ACT lopen we daar wel eens tegenaan. We proberen immers altijd vanuit gelijkwaardigheid in gesprek te gaan met een cliënt.

Dus, yep… dan moet je soms ook met de billen bloot!

 

Net zoals onze cliënten zijn ook wij soms gewoon kwetsbaar, vinden we het soms moeilijk, voelen we ons soms onzeker. Of we zitten zelf niet goed in ons vel, maar helpen wél anderen om te groeien, geven we hen goede raad (die we zelf soms in de wind slaan).

 

Enerzijds kan het gewoon niet anders.

Wij moeten immers onszelf inzetten in de therapie. We hebben geen ander toestel of instrument dan onszelf, onze ideeën, de theorieën waarop we ons baseren, ons buikgevoel, onze emoties, ons zijn, ... Het zijn allemaal aspecten van onszelf, van ons werkinstrument en dus ook van onze relatie tot onze cliënt.

Althans dat mag toch de bedoeling zijn.
Ook al zeggen de meeste therapeuten te durven toegeven als ze het even niet meer weten, dan vraag ik toch soms: ""Kan je dat ook als je het écht niet weet?". Ben jij een gids die meewandelt of de expert die het moét weten?

Willen we de cliënt leren om ‘nieuwsgierig’ te blijven, om moeilijke emoties te dragen, om op een authentieke manier te reageren, dan moeten we onszelf kwetsbaar durven opstellen, durven aangeven dat we het soms even niet meer weten.

Net die situaties waarin we ons helemaal blootgeven, zijn vaak de meest leerrijke momenten in de therapie. Dan kan je namelijk samen afstand nemen, alles vanuit een ander, onbevooroordeeld perspectief bekijken en samen een antwoord zoeken op "Wat gebeurt er hier nu eigenlijk?".

 

Anderzijds wordt de kwestie afstand-nabijheid uiteraard ook bepaald door hoe we onszelf zien als therapeut. Wie geloven we dat we moeten zijn? En gaan we daar flexibel mee om?

Hoe reageer je bijvoorbeeld als een cliënt je aanraakt, verliefd op je wordt, je meetrekt in een betrokkenheid die veel verder reikt dan je therapeutenrol?

Heb je dan nog die keuzevrijheid of word je in een bepaalde richting geduwd?

Hoe weinig flexibel je hierin soms bent, ervaar je vooral wanneer collega’s je erop aanspreken en je merkt dat je niet langer nieuwsgierig bent,  niet langer gedreven bent om te onderzoeken, maar in de verdediging gaat om je keuzes te verantwoorden.

 

Het is en blijft een boeiende zoektocht en evenwichtsoefening.

Ik wens je veel succes, plezier, moed en nieuwsgierigheid om vandaag weer met jezelf op pad te gaan en  om anderen te helpen groeien.