In de loop der jaren heb ik zoveel mensen gesproken die een moeilijke relatie hebben met hun ouders of met andere belangrijke familieleden. Er is bij zoveel mensen zoveel pijn en zoveel ingewikkeldheid, zoveel zwaarte, zoveel verhalen die al jaren meegaan.
Ik heb zelf van diverse therapeuten de meest uiteenlopende raad gekregen. Ik ging er dan ook vragen, natuurlijk. “Wat moet ik nu doen? Gaan of niet gaan? Bellen of niet bellen? Contact nemen of niet?”. Alsof er een gouden raad bestaat die vanaf dan geldend is voor de rest van je leven en die alle pijn die er bestaat oplost zoals suiker in koffie.
Ik zet wat dingen op een rij die mij de laatste tijd te binnenschoten als dit thema naar boven kwam bij mezelf of bij mensen die bij Allegre kwamen en over dit topic spraken.
Bijzonder zijn
Kijk eens rond je. Ken je mensen die voor hun kinderen door een vuur zouden gaan? Misschien jijzelf wel. Mensen waarvan hun hart gewoon wagenwijd open staat als ze praten over hun kinderen, tot in hun tenen kwetsbaarheid voelend die ze niet kunnen tegenhouden omdat ze hun kinderen zo graag zien. Een immense bezorgdheid kennen dat hun kinderen wel goed terecht zullen komen, dat ze gelukkig zullen zijn. Een onverwoestbare liefde. Die kinderen hoeven daar niets voor te doen. Ze zijn er en daarom zijn ze bijzonder. Meer nog: ze kunnen stikvervelend doen, lastig zijn, zagen, onderpresteren, vermoeiend zijn. Dat verandert helemaal niets aan die 500kg liefde die het hart van deze ouders vult.
Jij hebt ook recht op dat gevoel. Het spijt me ontzettend als je dat gemist hebt, als je dat niet kent.
Als je het gevoel hebt dat niet van je ouders gekregen te hebben, wens ik je een niet aflatend engagement naar jezelf om ervoor te zorgen dat jij jezelf bijzonder mag vinden, dat jij jezelf graag mag zien gewoon voor wie je bent. Voor 100% met je ‘productiefoutjes’ en imperfecties erbij.
Merk eens op wat het focussen op wat er mis is met je je tot nog toe opgeleverd heeft aan scheurtjes in je zelfwaarde, aan innerlijke rust, aan zelfliefde en het vermogen om anderen graag te zien.
Even een pijnlijk realiteitscheck: als je dit tot nog toe niet gekend hebt thuis, moet je het daar misschien ook niet meer verwachten? Er kan iets verschuiven in relatie met ouders om meerdere redenen: ouders worden ouder en zachter, minder geleid door hun eigen pijn, meer gericht op de mensen rondom hen omdat ze voelen dat het verlaten van de wereld nadert. Er gebeurt iets wat de relatie met je ouders ineens erg authentiek en kwetsbaar maakt zodat gesprekken mogelijk zijn die voorheen niet mogelijk waren. En zo zijn er meerdere redenen waarom die relatie na vele jaren ineens helend kan zijn. Maar kan je daarop wachten? Ik wens je toe dat je voor jezelf én in jezelf mag op zoek gaan naar bakken zelfliefde, zachtheid en zelfzorg. Je hebt nog een hele boel in te halen als je je in bovenstaande herkent.
En daarnaast wens ik je een niet aflatende zoektocht naar mensen rondom jou die blij zijn dat je er bent. Ik wens je toe dat je met deze mensen gezonde, volwassen, voedende relaties mag uitbouwen waarin je niet afhankelijk bent van goedkeuring, maar gewoon jij mag zijn van jezelf en van hen.
Niet teveel relativeren
Als je merkt dat contact hebben met je ouders een vorm van waakzaamheid met zich meebrengt, een gevoel waarmee je lijfje je waarschuwt voor onveiligheid en pijn (verdriet, angst, ongelukkig zijn, niet gezien worden), ga daar dan niet aan voorbij.
Dat is niet normaal. Je lijf wil iets zeggen, het vraagt jouw hulp, het geeft je een sterk signaal dat ergens vandaan komt. Mogelijk merk je dit niet op omdat het er altijd is. Ook dat is niet zoals het hoort te zijn.
Merk vooral op als je daar geen rekening mee houdt, met dat gevoel, hoe je de week die erop volgt, verhoogt last kan hebben van paniek, een verloren gevoel, angst, eenzaamheid, verdriet.
Neem dit mee in de beslissing hoeveel je jezelf hieraan wil blootstellen. Je hebt recht op veiligheid, liefde en warmte. Je hebt recht op relaties die niet zo een pijn doen.
De kracht van een bloedband
Betekent dit dat je niet meer bij je ouders moet komen? Je kiest zelf of je nog gaat, dat kan niemand voor jou bepalen. Als het antwoord daarop niet helder is, wil dat op zijn minst iets zeggen over de hoeveelheid pijn die er is. Misschien moet je die keuze in stukjes kappen en het beslissen en evalueren per moment? Dat helpt soms voor beslissingen die deze moeilijkheidsgraad hebben.
Misschien ervaar je veel boosheid en kan je nu snel zeggen: ‘Pfff, I don’t care! Dat ze dood vallen! Boeie!’ Helaas gaat daarmee je gevoel dat deze mensen in je vezels zitten niet weg. Je verhardt of je reageert gekwetst en dat heeft invloed op de liefde die je nog mag voelen en kan geven aan anderen. Boosheid, gekwetstheid en verharding is zoals een glas dat je laat vallen. De stukjes vliegen in het rond.
En… als er wel liefde is en er staat koppigheid, angst of gekwetstheid in de weg, laat je dat dan niet tegenhouden! Straks is het letterlijk te laat. Je hebt recht op die liefde. Ga er achteraan! Door erop te blijven wachten, zal ze duidelijk niet komen!